vindex

vindex, ĭcis, comm. [vindico].

I.

One who lays legal claim to a thing, a claimant; hence, also, a maintainer, defender, protector, deliverer, liberator, vindicator:

vindex ab eo, quod vindicat, quominus is, qui prensus est, ab aliquo teneatur,

Fest. p. 376 Müll.: ASSIDVO. VINDEX. ASSIDVVS. ESTO. PROLETARIO. CIVI. QVOI. QVIS. VOLET. VINDEX. ESTO, XII. Tab. ap. Gell. 16, 10, 5:

habeat sane populus tabellam quasi vindicem libertatis,

Cic. Leg. 3, 17, 39:

aeris alieni,

a defender, protector of debtors, id. Att. 2, 1, 11:

majestatis imperii,

Liv. 28, 28, 14:

legum ac libertatis (M. Brutus),

Suet. Rhet. 6:

injuriae,

a protector from wrong, Liv. 3, 46, 6:

periculi,

in peril, id. 10, 5, 5:

terrae (Hercules),

Ov. M. 9, 241:

aurum Vindice decepto Graias misistis in urbes,

id. ib. 7, 214:

nec deus intersit, nisi dignus vindice nodus Inciderit,

Hor. A. P. 191:

honori posterorum tuorum ut vindex fieres,

a preserver, Plaut. Trin. 3, 2, 18.—In apposition:

audita vox una (provoco) vindex libertatis,

Liv. 3, 56, 6:

vindicibus pacatus viribus orbis,

Ov. H. 9, 13.—

II.

An avenger, punisher, revenger:

conjurationis,

Cic. Fam. 5, 6, 2:

custos ac vindex cupiditatum,

id. Agr. 2, 9, 24:

vindex ultorque parentis,

Ov. M. 5, 237.— Fem.:

Furiae deae... vindices facinorum et scelerum,

Cic. N. D. 3, 18, 46;

of Tisiphone,

Stat. Th. 1, 80.—In apposition:

vindice flammā,

Ov. M. 1, 230:

poena,

Cat. 64, 192.